Πότε Συνέβη το Πρώτο Χτύπημα Πέναλτι;
Τα χτυπήματα πέναλτι εκτελούνται στο ποδόσφαιρο εδώ και πάνω από 100 χρόνια μετά από πρόταση του πρώην τερματοφύλακα William McCrum πίσω στο 1890. Πρίν από τότε, δεν υπήρχαν συνέπειες για παραβάσεις των κανόνων μέσα στο κουτί των αντιπάλων, που τώρα αποκαλείτε περιοχή 'πέναλτι'. Στην πραγματικότητα, πριν το 1872, που εντάχθηκε το έμμεσο ελεύθερο λάκτισμα, πρακτικά το παιχνίδι δεν είχε κανόνες.
Οπότε, τι ήταν αυτό που ώθησε τον McCrum και τη FA να αλλάξουν το παιχνίδι; Δύο γεγονότα ήταν αυτά που ενθάρρυναν την εισαγωγή του νέου κανόνα Πέναλτι. Το πρώτο συνέβη στις 20 Δεκεμβρίου του 1890, όταν ένας παίκτης από κάτω από το δοκάρι χρησιμοποίησε τη γροθιά του για να χτυπήσει τη μπάλα. Ο παίκτης αυτός δεν ήταν τερματοφύλακας. Ένα παρόμοιο περιστατικό συνέβη ξανά τον Φεβρουάριο του 1891. Τα δύο αυτά περιστατικά έλαβαν χώρα σε προημιτελλικούς κυπέλλου.
Το παιχνίδι είχε ανάγκη για αλλαγή. Τι θα γινόταν αν κάποιος παραβίαζε τους κανόνες, δεν έπαιζε τίμια ή προσπαθούσε κατάφωρα να βάλει σε κίνδυνο έναν αντίπαλο παίκτη; Στην περίπτωση του 'Χτυπήματος Πέναλτι', η FA πήρε θέση το 1891 προσθέτωντας τον επόμενο κανόνα:
Αν κάποιος παίκτης κάνει έναν αντίπαλο παίκτη να σκοντάψει ή τον κρατήσει εσκεμμένα ή σκόπιμα αγγίξει τη μπάλα με το χέρι του σε απόσταση 12 γιαρδών (~10.97 μέτρα) από τη δική του γραμμή τέρματος, ο διαιτητής, με έκκληση, θα πρέπει να δώσει στην αντίπαλη ομάδα ένα χτύπημα πέναλτι το οποίο θα εκτελεστεί από οποιοδήποτε σημείο σε απόσταση 12 γιαρδών από τη γραμμή τέρματος. Αυτό θα γίνει κάτω από τις εξής συνθήκες: Όλοι οι παίκτες εκτός από αυτόν που εκτελεί το πέναλτι και τον αντίπαλο τερματοφύλακα (που δεν μπορεί να προχωρήσει περσσότερο από 6 γιάρδες από την γραμμή τέρματος), θα πρέπει να στέκονται το λιγότερο 6 γιάρδες (~5.49 μέτρα) πίσω από τη μπάλα. Η μπάλα παίζει όταν εκτελεστεί το χτύπημα καθώς και μπορεί να σημειωθεί γκόλ από το χτύπημα αυτό.
Παλιοί Κανόνες Χτυπήματος Πέναλτι
Το ξέρατε πως τα ακόλουθα επιτρέπονταν στο παρελθόν κατά τη διάρκεια του πέναλτι:
- Κανένα όριο στη ντρίμπλα. Έτσι ακριβώς, ουσιαστικά υπήρχε η δυνατότητα να κάνει κάποιος ντρίμπλα προς τον τερματοφύλακα. Ήταν περισσότερο σαν 1 εναντίον 1 παρά σαν πέναλτι.
- Ο τερματοφύλακας μπορούσε να προχωρήσει μέχρι και 6 γιάρδες πέρα από τη γραμμή του. Στις μέρες μας, το πέναλτι θα πρέπει να επαναληφθεί αν ο τερματοφύλακας βγεί έξω από τη γραμμή αυτή.
- Η μπάλα μπορούσε να τοποθετηθεί οπουδήποτε. Όπως στο αμερικάνικο μπιλιάρδο, μετά το φάουλ μπορούσες να τοποθετήσεις τη μπάλα όπου ήθελες. Στην περίπτωση του προ-σύγχρονου ποδόσφαιρου, η μπάλα μπορούσε να τοποθετηθεί οπουδήποτε σε απόσταση 12 γιαρδών από το τέρμα.
- Δεν υπήρχε περιοχή πέναλτι. Τα πέναλτι δινόντουσαν μόνο αν συνέβαινε φάουλ σε απόσταση 12 γιαρδών από το τέρμα, με πρόθεση να σταματήσει τα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα που παραθέσαμε προηγουμένως. Η περιοχή πέναλτι εισήχθει το 1902.
- Τα πέναλτι δινόντουσαν μόνο μετά από έκκληση. Είναι αστείο, αλλά έχουμε σχεδόν επιστρέψει σε αυτό με το VAR. Ωστόσο, αφού θεσπίστηκε ο κανόνας πέναλτι και πρίν την εισαγωγή της περιοχής πέναλτι, οι διαιτητές δεν έδιναν πέναλτι χωρίς την έκκληση των παικτών.
Βαθμός Μετατροπής Πέναλτι
Σύμφωνα με το research data, σχεδόν 100,000 πέναλτι έχουν εκτελεστεί από την καθιέρωση του κανόνα πέναλτι. Σύμφωνα με την ίδια έρενα, τα περισσότερα πέναλτι έχουν μετατραπέι. Το 75% όλων τον πέναλτι έχουν μετατραπεί σε γκόλ, με το 17% να έχει σωθεί από τον τερματοφύλακα και το 4% με τη μπάλα να πηγαίνει εκτός ή στραβά. 2% των εκτελεστών πέναλτι είδαν το χτύπημα τους να χτυπάει στο δοκάρι, συμπεριλαμβανομένου του Ruud van Nistlerooy εναντίον της Arsenal.
Μπορεί ο Ruud να μην ήταν αρκετά μεγάλος; Τα δεδομένα υποδεικνύουν πως οι καλύτεροι εκτελεστές πέναλτι είναι μεταξύ 32-33 ετών. Ωραία, μήπως τότε αυτό που χρειάζεσαι είναι κάποιος παίκτης με εμπειρία; Τα δεδομένα λένε επίσης πως η ηλικιακή ομάδα που χάνει τα περισσότερα πέναλτι είναι οι έφηβοι.